Through the condition of the current global financial crisis, alternative concepts of “economy” challenge the obvious values of things today.

At this stage the notion of waste determines from one side what remains exterior to the current value system and on the other hand, identifies/conditions precisely the stability of the current value system’s interior and its adequacy. Everything is defined through a process in which waste, from the one side, shows the limit of the world economy (representing an area outside it), while, from the other -somehow - the waste identifies the internal space of this economy, organizing the financial systematic order by an idiosyncratic negation.

What may be an architecture of waste today? What can be a product of waste? This question will determine an architectonic investigation at this year's workshop. We encounter efforts to find a new place for waste in today's economy; waste has already become important and we are already surrounded by rhetorics of waste, recycling strategies, sustainability discourses: waste remains a constant reference gaining more ground and its performativity in contemporary culture is usually ascertained as based on "obvious facts". Any waste seems to be worthy of our attention, and also as defeating the self-evident character of the value of garbage, based too on idealizations. Architecture’s growing systematic approach to waste also seems to depend on idealizations of the concept of nature and unthoughtful political rhetoric.

With the emergence of waste as a thematic priority, the Center for Mediterranean Architecture’s 10th workshop for summer 2011 aims to re-examine or re-invent a role for architectural theories in the current crisis in order that they result from its controlled bankruptcy. The reconstruction of the theoretical conditions under which waste is shown asks for an explanation of its symbolic power. Architecture tends to appear more and more as evidence of the correct use of garbage. But it needs some confirmation of the value of non-waste to confirm the value of the conversion of waste into a valuable species. The question of the workshop will be: how, through an investigation about waste, strategies of valuation can be organized today? In this process of valuation, is it possible to talk about the product in a way that shows that even the value of waste turns into a fantasmatic waste of precious material? Through which architectures could we avoid an idealized “hidden narcissism of waste”? How could we reconsider new values for architectural production out of new waste strategies?

Supported by
AUTH, School of Architecture
UTH, Department of Architecture
University of Patras, Department of Architecture
NTUA, School of Architecture
MAiCh

Στη συνθήκη της σημερινής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης οι εναλλακτικές έννοιες της οικονομίας προσφέρουν προκλήσεις για επανακαθορισμούς της απόδοσης αξιών σε πράγματα, συμπεριφορές, ταυτότητες, σε αντικειμενα και υποκείμενα: μπορεί να θεωρούμε τις αξίες αυτές δεδομένες κι ωστόσο η προφάνεια των αξιών μοιάζει ακυρωμένη σήμερα, με τρόπους που οφείλουν να μας απασχολήσουν.

Η έννοια του "απορρίμματος" εκφράζει από την μια μεριά την εξωτερικότητα του σημερινού αξιακού συστήματος και από την άλλη μεριά προσδιορίζει ακριβώς την ευστάθεια του συστήματος και την επάρκειά του. Στη σκηνή αυτή καθετί που ορίζεται ως απόρριμμα από την μια μεριά δείχνει το όριο του κόσμου της οικονομίας (παρουσιάζοντας την περιοχή εκτός αυτής) και από την άλλη προσδιορίζει με κάποιο τρόπο το εσωτερικό της καθώς συντάσσει τον οικονομικό ορίζοντα της.

Τι μπορεί να αποτελεί αρχιτεκτονική του απορρίμματος; Τι μπορεί να είναι προϊόν του απορρίμματος; Τα ερωτήματα αναζητούν, στο φετινό εργαστήριο αρχιτεκτονικής τού Κέντρου Αρχιτεκτονικής Μεσογείου, τον προσδιορισμό τους. Οι προσπάθειες να ενταχθεί το απόρριμμα μέσα σε κάποια νέα θέση της σημερινής οικονομίας αποτελεί μόνιμη σταθερά που φαίνεται να κερδίζει ολοένα έδαφος και να μετατρέπεται σε “αυτονόητο δεδομένο”. Κάθε τέτοιο δεδομένο αξίζει την προσοχή μας, αξίζει επίσης η κατάρριψη του αυτονόητου χαρακτήρα του που εδράζεται υποχρεωτικά σε ιδεοληψίες.

Με την ανάδειξη του απορρίμματος ως θεματικής προτεραιότητας, το εργαστήριο αρχιτεκτονικής του 2011 θέτει ως στόχο να εξετάσει εκ νέου την κατάσταση της αρχιτεκτονικής σε συνθήκη κρίσης και την σκέψη που προκύπτει μετά από την χρεοκοπία της. Ο επανακαθορισμός των θεωρητικών όρων με βάση τους οποίους παρουσιάζεται το απόρριμμα ζητά εξηγήσεις για τη συμβολική του δύναμη. Η αρχιτεκτονική τείνει να εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο ως απόδειξη μεταποίησης του σκουπιδιού. Χρειάζεται όμως κάποια επιβεβαίωση της αξίας των μη-απορριμμάτων για να επιβεβαιώνεται η αξία της μετατροπής του απορρίμματος σε αξιόλογο είδος. Το ερώτημα του εργαστηρίου θα ήταν με ποιον τρόπο το απόρριμμα οργανώνει στρατηγικές αξιοδότησης σήμερα; Υπάρχει σε αυτή τη διαδικασία αξιοδότησης κάτι που να μιλά για το προϊόν με τρόπο που να φανερώνει ότι ήδη η αξία των απορριμμάτων μετατρέπει το απόρριμμα σε κάποια φανταστική πολύτιμη ύλη; Με ποιόν τρόπο θα μπορούσε να αποφύγουμε κάποιον ιδεολογημένο ναρκισσισμό του απορρίμματος;

flickr
twitter
facebook